Tussen de geboorte van Jezus, een Hippy-achtig type, een protesterend filosoof uit die tijd, en de vierde eeuw, heeft de christelijke gemeenschap zich georganiseerd in de illegaliteit. Het Gallisch-Romeinse Keizerrijk (keizer Constantijn), dat aan het begin stond van zijn neergang, besluit zich te bekeren tot het Christendom (Edict van Milaan in 313).

Sint Augustinus (354-430), die vooral door de Griekse klassieken geinspireerd werd, bepaalde de principes van het functioneren van de Kerk en Sint Benedictus van Nursia (480-547), stelde de regels voor de benedictijner abdijen vast, abdijen dewelke zich  in de middeleeuwen verbreidden.

Karel de Grote (742-814) baseert de organisatie van zijn keizerrijk op de structuur van de Kerk en, vanaf de 11^e eeuw, beheerden de cisterciënzer abdijen het gehele Europa van die tijd, dat onder het gezag stond van de Paus en de feodaalse Leenheren.

De Kerk heeft meestentijds een weinig humanistische houding gehad; Zij richtte zich vooral op het vestigen van haar autoritaire macht en de verplichting van het volk om zijn trieste bestaan in berusting te aanvaarden. De macht van de Kerk bereikte in de middeleeuwen een hoogtepunt en, zelfs met kruistochten en Inquisitie, handhaafde zij zich tot in het heden, ondanks de diverse kerkscheuringen en protestbewegingen : Orthodoxie, Catharen en Protestanten,..

Gezien de enorme invloed die de Christelijke religies hebben gehad op de geschiedenis van de wereld gedurende bijna 1500 jaar, lijkt het dus niet overdreven te praten over een soort van Christelijke Republiek : de « Res Publica Christiana » waarvan Europa het voornaamste deel vormt.